Siostrze Szurze

Na tym świecie jam tylko przechodzień,

Więc wesołą machnij mi ręką -

Nawet księżyc jesienny, gdy wschodzi,

Tak przyjaźnie świeci, tak miękko.

 

Pierwszy raz jego chłodem się grzeję,

Pierwszy raz w zimnych taję promieniach,

Znów ożywam, znów żyję nadzieją

Tej miłości, której już nie ma.

 

A sprawiła to ziemia równinna,

Ziemia piasków białością solona,

I czyjaś zdeptana niewinność,

I tęsknota nieutulona.

 

I dlatego mi skryć niepodobna,

Że to wspólną miłością nam przyszło,

Mnie i tobie - nie każdemu z osobna,

Nie samotnie - kochać ziemię ojczystą.